Alles wat je moet weten over een bevalling met vacuümpomp

De vacuümpomp of de obstetrische zuignap wordt gebruikt bij vaginale bevallingen met complicaties. Het vermijdt een keizersnede en wordt aanbevolen als de baby hulp nodig heeft om in het bekken te dalen, bij een verkeerde positie van de baby, of in geval van foetale nood. De obstetrische zuignap maakt de rotatie of extractie van de baby tijdens de bevalling mogelijk. Alleen de gynaecoloog-verloskundige mag de vacuümpomp hanteren tijdens de bevalling.

De verloskundige gebruikt enkel een vacuümpomp als het hoofd van de baby minimaal is ingedaald, de baarmoederhals volledig ontsloten is, en het vruchtwater is gebroken. Als het hoofd niet voldoende is ingedaald, wordt er een keizersnede uitgevoerd. Omgekeerd is een keizersnede onmogelijk als de baby al in het bekken is ingedaald. Ten slotte moet de baarmoederhals volledig ontsloten zijn en moet het vruchtwater zijn gebroken.

Voordat de vacuümextractie wordt je bed ingekort en plaats je je benen in beensteunen. Zo kan de gynaecoloog er goed bij. Je blaas wordt leeggemaakt met een katheter en je krijgt een plaatselijke verdoving. De gynaecoloog plaatst dan de zuignap op de bovenkant van het hoofdje van de baby en begeleidt zo de baby bij de geboorte door zachtje te trekken. Het proces is niet pijnlijk voor de moeder of de baby. Na de geboorte kan er een kleine bult of markering op het hoofd van de baby achterblijven, maar die verdwijnt vanzelf na een paar dagen.

Er zijn verschillende soorten obstetrische vacuümpompen, elk ontworpen voor specifieke situaties tijdens de bevalling. De flexibele vacuümpomp, vaak gemaakt van siliconen, wordt geprefereerd om het risico op traumatisering van de schedel van de baby te minimaliseren. De rigide vacuümpomp, meestal van metaal, biedt een betere grip en wordt gebruikt in gevallen waar een grotere trekkracht nodig is. Ten slotte is er de elektrische vacuümpomp, die het mogelijk maakt de zuigkracht nauwkeurig te regelen, een moderne optie om moeilijke bevallingen te vergemakkelijken. Elk type heeft zijn indicaties, gebaseerd op de klinische omstandigheden van de moeder en de baby, evenals op de voorkeur en ervaring van de arts.

De aanstaande moeder moet altijd toestemming geven voor het gebruik van een vacuümpomp bij de bevalling. Ze moet op de hoogte zijn van het gebruik van het instrument, het verloop van de procedure en moet mondeling akkoord gaan in de verloskamer. Moderne zuignappen brengen weinig risico's met zich mee, in tegenstelling tot oudere modellen. Mogelijke risico’s bij een bevalling met vacuümpomp zijn bijvoorbeeld schade aan de bekkenbodem en bloeduitstortingen. Ook een knip kan nog steeds nodig zijn, maar het risico op scheuren van het perineum is lager dan bij het gebruik van een verlostang.

Een bevalling met behulp van een vacuümpomp kan emotioneel zeer intens zijn. Het is belangrijk om deze gevoelens te bespreken met de partner of tijdens de nacontrole met de gynaecoloog.

Een verlostang, ook bekend als forceps, is een alternatief voor de vacuümpomp. Een verlostang bestaat uit twee metalen lepels met een gebogen blad. Die passen precies rond de zijkant van het hoofdje van de baby. De lepels worden een voor een voorzichtig in je vagina gebracht. Net als bij een vacuümpomp trekt de gynaecoloog tijdens de persweeën mee met behulp van de verlostang. In het verlengde van de stelen van de lepels zit een verbindingsstuk. Dat houdt de lepels bij elkaar tijdens het trekken.

Of de gynaecoloog voor de vacuümpomp of de verlostang kiest, hangt af van verschillende factoren. De ligging van je kindje en de indaling van het hoofdje spelen hierbij een rol, maar ook de voorkeur en ervaring van de gynaecoloog.