Braxton-Hicks-contracties

De baarmoeder is een orgaan dat bestaat uit gladde spieren, met spiervezels die zich tijdens de hele zwangerschap samentrekken. Dit spierweefsel wordt het myometrium genoemd. In tegenstelling tot dwarsgestreepte spieren (zoals de biceps), die onder vrijwillige controle staan, werkt de gladde spier van de baarmoeder autonoom en onvrijwillig. Men kan deze contracties dus niet bewust beheersen of opwekken.

Braxton-Hicks-contracties kunnen gedurende de hele zwangerschap optreden, tot wel 10-15 keer per dag. Ze zijn meestal onregelmatig en vaak pijnloos of slechts licht ongemakkelijk, zonder dat ze veranderingen in de baarmoederhals veroorzaken.

Sommige vrouwen voelen ze helemaal niet of pas aan het einde van de zwangerschap, terwijl anderen ze dagelijks waarnemen. Er is geen vaste regel. Deze contracties kunnen worden uitgelokt door:

• Lichamelijke activiteit (sport, lange wandelingen)
• Uitdroging
• Druk op de buik (zoals bij een echo of beweging van de baby)
• Seksuele betrekkingen
• Een volle blaas Braxton-Hicks zijn een spierreactie van het myometrium op deze verschillende prikkels.

Ze helpen de spiervezels van de baarmoeder te versterken en zich aan te passen aan de geleidelijke toename van de grootte van de baby. Door het uitrekken en verlengen van deze vezels bevorderen ze de vergroting van de baarmoeder, een proces dat bekendstaat als spierhypertrofie.

Naarmate de zwangerschap vordert, leiden deze contracties ook tot een geleidelijke toename van het aantal oxytocinereceptoren in de baarmoeder. Oxytocine is het sleutelhormoon bij de bevalling en de contracties. De toename van deze receptoren stelt de baarmoeder in staat efficiënter te reageren op oxytocine, waardoor de contracties tijdens de bevalling sterker en regelmatiger worden.

De baarmoedercontracties hangen af van een precieze hormonale balans die zich gedurende de zwangerschap ontwikkelt. Dit proces wordt gereguleerd door verschillende hormonen, die elk een specifieke rol spelen in de voorbereiding van het lichaam op de bevalling.

1. Progesteron

Vanaf het begin van de zwangerschap wordt progesteron uitgescheiden door het gele lichaam en later door de placenta. Dit hormoon is essentieel voor het behoud van de zwangerschap omdat het:

• De contractiliteit van de baarmoederspier remt om een vroeggeboorte te voorkomen.
• De gevoeligheid van de receptoren in de baarmoeder voor oxytocine vermindert.
• De ontspanning van het myometrium bevordert, waardoor de baarmoeder zich ontspant.

Naarmate de bevalling nadert, neemt de productie van progesteron geleidelijk af, zodat andere hormonen de bevalling kunnen opstarten.

2. Oxytocine

Oxytocine, geproduceerd door de hypofyse, is het belangrijkste hormoon voor de contracties tijdens de bevalling. Het belangrijkste doel ervan is:

• Het stimuleren van de baarmoedercontracties.
• Het verhogen van de gevoeligheid van de baarmoederreceptoren voor het effect ervan naarmate de zwangerschap vordert.
• Het versterken van de coördinatie en intensiteit van de contracties wanneer de bevalling begint.

Tijdens de Braxton-Hicks-contracties is oxytocine in kleine hoeveelheden aanwezig en zijn de receptoren in de baarmoeder nog niet volledig geactiveerd. Dit verklaart waarom deze contracties mild, onregelmatig en zonder effect op de baarmoederhals blijven.

3. Prostaglandinen

Prostaglandinen, geproduceerd door de baarmoeder en placenta, spelen een rol bij de rijping van de baarmoederhals wanneer de bevalling nadert.

• Ze verzachten en veranderen de structuur van de baarmoederhals, waardoor deze gevoeliger wordt voor de bevallingscontracties (het maakt de baarmoederhals zachter, korter).
• Ze stimuleren de productie van oxytocine, wat de intensiteit van de contracties tijdens de bevalling versterkt. Tijdens de Braxton-Hicks-contracties zijn prostaglandinen in kleine hoeveelheden aanwezig, wat verklaart waarom ze geen effect hebben op de baarmoederhals.

Hoewel ze soms verwarrend kunnen zijn, spelen Braxton-Hicks-contracties een gunstige rol gedurende de zwangerschap omdat ze de baarmoederspier versterken. Door af en toe samen te trekken, traint de baarmoeder en ontwikkelt deze zijn tonus, waardoor hij efficiënter wordt tijdens de bevalling.

Dit optimaliseert ook de bloedcirculatie tussen de baarmoeder en placenta. Door afwisseling tussen samentrekken en ontspanning bevorderen ze de bloedstroom tussen de baarmoeder en de placenta, waardoor een optimale toevoer van zuurstof en voedingsstoffen naar de baby wordt gegarandeerd.

Voor 37 weken zwangerschap, raadpleeg een zorgverlener als:

• De contracties regelmatig en pijnlijk worden
• U ongebruikelijke druk in het bekken voelt
• Er een afname van de bewegingen van de baby is
• Er bloed- of vruchtwaterverlies is

Na 37 weken kunnen regelmatige en intense contracties het begin van de bevalling aangeven: volg de intensiteit en laat u begeleiden door uw gevoel om naar het ziekenhuis of uw verloskundige te bellen om u thuis op het juiste moment te begeleiden.

Braxton-Hicks-contracties zijn een fysiologische voorbereiding van het lichaam op de bevalling, zoals een orkest dat repeteert voor hun grote concert.