Getuigenis: hoe beleeft papa de bevalling?

Julien is een paar weken geleden voor het eerst vader geworden en vertelt ons over zijn ervaring:

Hoe was de bevalling?

"Het was een lange en vermoeiende bevalling. Haar vliezen braken om drie uur ’s nachts dus we vertrokken naar het ziekenhuis om vier uur, maar de baby had nog geen zin om te komen. We brachten de nacht door in de kraamkliniek. Dat was zeer oncomfortabel omdat ik op een harde leren stoel sliep. De volgende ochtend kregen we een middel om de bevalling op gang te brengen. Het duurde een hele tijd voordat de bevalling begon. Ze had een ruggenprik en de pijn ging weg, maar kwam ook weer terug. Ja, het was lang. Het was vermoeiend. Onze zoon arriveerde uiteindelijk rond 4 uur \'s ochtends.”

“Ik wist dat het pijn zou doen, maar ik wist niet dat het zo lang zou duren! Ik had in mijn hoofd dat als haar vliezen eenmaal gebroken waren, de baby er binnen een paar uur zou zijn. Ik had niet verwacht dat het nog 24 uur zou duren. Maar toen hij er eindelijk was, was het erg emotioneel. We waren zeer gelukkig en konden eindelijk zeggen dat we ouders zijn.”

“In het ziekenhuis was iedereen zeer attent. Het personeel was heel aardig. Ik heb nergens spijt van. Wat de keuze van het ziekenhuis en het menselijke aspect betreft, is eerlijk gezegd alles goed verlopen. Mijn zoon is geboren met een klompvoet. Bij de echo zagen we dat niet. Maar hij werd behandeld en alles gaat goed. Mijn zoon is mijn 30ste verjaardagscadeau, hij is mijn eerste kind en maakt me heel gelukkig.”

Hoe heb je kunnen helpen tijdens de bevalling?

"Ik deed in het begin niet veel, omdat ik niet wist wat doen. Ik moest, net als zij, wachten tot de bevalling begon. Ze voelde de weeën in haar dij dus ik moest haar been buigen en haar been masseren om te proberen de pijn weg te krijgen. Verder vooral motiveren om door te zetten, haar hand vasthouden, haar opfrissen, altijd aan haar zijde blijven.”

“Ja, dat is stresserend. We proberen mee te leven, maar we weten niet hoe de pijn voor haar voelt. Ze wilde niet meer duwen, dus probeerden we alles om haar te motiveren. Ik had ook een beetje stress om naar het moment van geboorte zelf te kijken, dat wou ik eerst niet doen. Maar de vroedvrouw vroeg me om te komen kijken dus dan deed ik het toch. Ik zag de navelstreng en de vroedvrouw vroeg me of ik hem wilde doorknippen. Ik wist het niet goed, maar heb het uiteindelijk wel gedaan. Alles ging goed. Voor mij was het een goede herinnering.”

Welk advies kan je geven aan toekomstige vaders?

"Wees er altijd om haar te begeleiden. Geef haar motivatie, probeer samen met haar te duwen. Geef haar kracht, troost haar en zorg voor haar. Als de baby er eenmaal is, moet je haar wat laten rusten. Zorg op dat moment zelf voor de baby.”

Laurent heeft twee geboortes bijgewoond, met tien jaar tussen (24 en 34). Zijn ervaring is verschillend voor elk van hen. Voor hem is het belangrijk om geïnformeerd te zijn en te investeren in de begeleiding van de moeder.

Hoe verliep de eerste bevalling?

"Vanaf het moment dat haar vliezen breken, ben je lichtelijk in paniek. Je weet niet helemaal wat er aan de hand is. Ik had de neiging om tegen mezelf te zeggen: ‘het is zover, er is geen tijd meer’. De stress bouwt zich op.”

“Toen we in het ziekenhuis aankwamen, was er een controle om te zien waar we stonden. Ze had ongeveer twee centimeter opening en dus werd ons verteld dat we moesten wachten. Ik zat met veel vragen en die stelde ik ook. We werden niet slecht ontvangen en we kregen ook onze antwoorden.”

“Pas daarna ging het opeens sneller en gebeurde alles tegelijk. Daar was ik niet op voorbereid. Het bekken blokkeerde de doorgang van het kind en als gevolg daarvan begon het hartje te stoppen. Haar weeën zaten niet erg dicht op elkaar en de zorgverleners zeiden de hele tijd dat de gynaecoloog eraankwam. Ze gaven haar een ruggenprik om de pijn wat te verzachten, wat goed werkte. En toen kwamen ze in paniek met de gynaecoloog aan. Zij zei dat ze mijn dochter er dringend uit moesten halen. Ik was in de war, want zo hadden we het niet gepland. Toen zei de gynaecoloog tegen me: ‘Wil je een dood kind eruit halen?’ Dat was allesbehalve geruststellend.”

“Maar ze hebben wel correct gehandeld, want mijn dochter was stervende. Mijn vrouw ging de lift in met alle verpleegsters. Ik wilde naar de operatiekamer voor de keizersnede, maar dat kon niet. Ze hielden me tegen aan de deur. Ik kon er niet bij zijn. Het was stressvol. Ik zie mijn vrouw vertrekken, ze huilt, ze zegt tegen me: ‘Ga alstublief met mij mee’ en ik kan haar niet volgen. Ze zetten me in een wachtkamer zonder verdere uitleg. Wat later werd mij verteld dat de baby er was. Ik begreep het niet.”

“Ik vond echt dat de voorbereiding beter had gekund, zeker met betrekking tot de keizersnede die als noodoplossing werd uitgevoerd. Ik zag de baby eerst, maar waar was de moeder? Ik zie mijn vrouw vertrekken en ik zie haar niet meer terugkomen. Het stelde me pas gerust als ik zag dat ze in orde was.”

Hoe was de tweede geboorte?

"De tweede bevalling heeft lang geduurd, maar in het begin ging het goed. Toen begon ze weeën te krijgen om de minuut of minder. Ons werd verteld dat dit valse weeën waren, een soort valse start. We bleven de hele nacht op omdat er elke minuut weeën waren. Toen ze 4,5 centimeter opening had, kon ze de ruggenprik krijgen, maar die werkte niet.”

“Ik denk niet dat ik veel hulp had. De zorgverleners zorgden veel voor de mama, maar de papa ... Dat is een andere zaak. De stress die ik had, kan ook een factor zijn. Ik had veel meer informatie nodig. Voor mij is een bevalling van 40 uur niet normaal. Het is niet normaal dat de ruggenprik niet aanslaat. Ik kon niet tegen de pijn die mijn vrouw had.”

“We hadden geluk, we vonden een stagiair die kwam helpen. Daarna kwam de verantwoordelijke met ons praten. Toen voelde ik dat ik begrepen werd en dat er dingen gingen veranderen. Ze legde precies uit wat er ging gebeuren, dat ze een kalmeren middel ging geven om de weeën te stoppen en vervolgens mijn vrouw zou verdoven. Daarna zou de bevalling vanzelf op gang komen. Om 15 uur kwam de baby uiteindelijk ter wereld, precies zoals ze gezegd had. Het is fijn om je gehoord en begrepen te voelen in zulke situaties.”

Hoe was je betrokken bij de bevalling?

"Bij de eerste bevalling was ik degene die met de baby naar boven moest en ik deed alle postnatale zorg. Ik was degene die haar bloeddruk nam, haar waste en haar verzorging gaf. Daarna gaf ik haar anderhalf uur later aan haar moeder.”

“Wat moeilijk is voor papa’s, is dat wij een belangrijke rol te spelen hebben, maar dat wij niet echt weten wat wij wel en niet kunnen doen. Ik denk dat het belangrijk is om vragen te stellen: ‘wat wil je dat ik doe?’, ‘Hoe?’ of ‘Wat heb je nodig?’ Er echt zijn voor steun. Waar we vervolgens echt plezier aan hebben, is het huid-op-huidcontact.”

“Bij de tweede geboorte heb ik alles gezien. Als ik wat advies mag geven: als je je niet erg op je gemak voelt, ga dan wat verder weg. Want als je echt dichtbij bent, zie je alles. Maar ik denk dat het heel belangrijk is voor de moeder dat de vader er is en dat hij naast haar staat. Ik blies met haar, ik zat er middenin, ik was met haar aan het bevallen. Ik denk dat het ook belangrijk is voor de moeder om te voelen dat de vader betrokken is.”

“Zo was ik ook in staat om huid-op-huidcontact te doen. Mijn vrouw hield de baby een half uur bij haar, maar hij huilde veel. Toen ik hem overnam, kalmeerde hij. Dus zei ze dat ik hem beter kon blijven vasthouden. En omdat ik van huid-op-huidcontact hou, nam ik hem mee voor een uurtje. Ik heb ook het wassen gedaan. Ik wilde het doen omdat ik het al voor mijn dochter had gedaan en ik wilde het ook voor mijn zoon doen.”

“In de dagen na de geboorte is het belangrijk dat de vader aanwezig is. Ik denk dat het ook belangrijk is dat de vader betrokken is bij het wassen. Je moet er meteen inkomen en dan gaat het vanzelf. Wat bij beide bevallingen terugkwam, was dat huid-op-huidcontact. Hoe kort ook, het is een band die je met je kind schept en dat is het belangrijkste. Je voelt echt dat je een band hebt. Je voelt je geweldig en je hebt echt tijd om te genieten. Het is ook een beetje onze geboorte, dat wel. Ik heb die momenten echt met volle teugen beleefd.”