“Ik was meer op zoek naar een papa voor een kindje dan naar een partner”

“Ik heb altijd al een sterke kinderwens gehad”, begint Kim haar verhaal. “Mijn mama is onthaalmoeder en ik ben opgegroeid tussen de andere kindjes. Voor mij is het altijd vanzelfsprekend geweest dat ik ooit kindjes van mezelf wou. Als twintiger zat ik in een relatie waarvan ik echt het gevoel had dat we zouden trouwen en kindjes krijgen. Maar toen ik rond de 30 was, is die relatie na 5 jaar stukgelopen. Ook al hadden we de bedoeling om samen aan kinderen te beginnen, achteraf gezien heb ik er zeker geen spijt van dat we dat niet gedaan hebben. Als je je niet goed voelt in een relatie, kan je dat niet oplossen door een kind te krijgen.”

“Ik had na die relatie het gevoel dat ik opeens van nul moest herbeginnen. Ik moest alles weer alleen doen. En eigenlijk besefte ik dat ik dat wel kon, zo in mijn eentje. Op dat moment is dan ook het idee ontstaan van alleen mama te worden. In tussentijd heb ik wel nog 2 korte relaties gehad, maar dat zat ook niet 100 procent goed. Ik voelde dat ik meer op zoek was naar een papa voor een kindje dan naar een partner en dat wilde ik niet. Het is voor mij momenteel geen prioriteit om een partner te hebben. De tijd speelde ook een belangrijke rol. Ik ben 34, dus ik wou niet weer een jaar in een relatie zitten om te beseffen dat het niet lukt en nog eens opnieuw te beginnen. Dus heb ik mijn zinnen gezet op dat kindje en ben ik ervoor gegaan.”

Mama als grote voorbeeld

“Ik deelde mijn plan als eerste met mijn mama. Zij zei meteen dat ze mij daar volledig in zou steunen. Ze is mijn grote voorbeeld. Mijn papa had gezondheidsproblemen toen mijn broer en ik klein waren, dus zij heeft heel veel zelf moeten doen. Dat zij dat kon, is een grote motivatie voor mij en doet me erin geloven dat ik dat ook kan. Moest ik haar niet hebben, denk ik niet dat ik dit gedurfd zou hebben. Je hebt toch ergens wel iemand nodig waarop je kan steunen.”

“Na wat opzoekwerk online ben ik naar de fertiliteitsafdeling van het UZ in Jette gegaan. Via een afspraak bij de psycholoog werd beoordeeld of ik wel bekwaam ben om mama te worden. Dat is heel confronterend. Ze vragen je naar de relaties die je gehad hebt, de band met je eigen ouders, hoe je in het leven staat en wat je verwacht van een kindje. Gelukkig was het een heel gemoedelijk gesprek met een vriendelijke psychologe. Na afloop zei ze meteen dat ik haar toestemming kreeg. Daarmee was de eerste officiële stap gezet.”

De Deense donormarkt

“Daarna volgen de lichamelijke testen en een gesprek met een counselor die het financiële plaatje schetst. Dat is niet niks, want het sperma en de opslagkosten daarvan zijn zeer duur. Bovendien krijg je maar 3 pogingen. Als je na die 3 pogingen niet zwanger bent, begin je opnieuw. Dan moet je weer naar de psycholoog, de gynaecoloog en de counselor en moet je ook opnieuw betalen. Bij de eerste pogingen gebeurt de bevruchting in je lichaam, maar als het na een aantal keer niet zou lukken, dan gaan ze voor ivf in het labo.”

“Online had ik gelezen dat er bij de donors naar een match gezocht wordt volgens je eigen uiterlijke kenmerken. In mijn geval is dat donker haar en donkere ogen. Maar er is een serieus tekort aan Belgische spermadonors en het UZ Jette werkt enkel samen met de Deense donormarkt. De counselor verwittigde me dat er niet veel donkerharige Denen rondlopen. Mijn zoontje kan dus ros haar hebben of blond zijn of misschien toch donker haar hebben, ik weet het niet. Ze kijken wel naar de huidskleur en je bloedgroep en ik denk dat ze ook de medische voorgeschiedenis van de donor controleren.”

Echo’s in coronatijden

“Toen mijn eerste poging mislukt was, had ik niet verwacht dat ik daar zo emotioneel van zou zijn. Ik had me voorgenomen om geen hoge verwachtingen te hebben, maar als ze dan bellen dat het niet gelukt is, was dat toch even moeilijk. Eerst dacht ik mezelf een maand rust te gunnen om te bekomen, maar dat was dan weer een maand verspild. Dus ben ik bij mijn volgende menstruatiecyclus meteen teruggekeerd voor een tweede poging en het was raak. Ik was zo blij op dat moment en heb meteen mijn mama en mijn beste vriendin gebeld.”

“Ik kreeg net groen licht voor mijn traject aan het begin van de eerste lockdown en heb dus alle echo’s alleen moeten doen. Maar ik zag het als een privilege voor mezelf om dat alleen mee te maken. Het is anders als je een koppel bent en de partner moet de echo’s missen. Ik weet dat ik alles alleen ga moeten doen. Toch zou ik liegen als ik zeg dat ik er nooit over pieker. Soms vraag ik me af hoe ik het allemaal ga doen, bijvoorbeeld de boodschappen naar mijn appartement op het tweede dragen met een baby of als het kindje naar school gebracht moet worden. Maar ik denk dat dat wel lukt, koppels moeten zich ook aanpassen. Tijdens de bevalling zal er een vriendin bij zijn die ook meter wordt van mijn zoontje. Zij heeft zelf 3 kindjes dus ze weet hoe alles in zijn werk gaat en ze kan heel rustig blijven. Daarvoor zou ik mijn mama niet meenemen. Zij is nogal overbezorgd. Dat is niet wat ik nodig heb op dat moment denk ik, eerder iemand die mij kalm kan houden.”

Papa woont ver weg

“Ik zou heel graag nog iemand leren kennen, maar het moet de juiste persoon zijn op het juiste moment. Dan zou ik ook zeker nog kinderen overwegen op voorwaarde dat de relatie helemaal goed zit. In mijn eentje zou ik niet voor een tweede gaan. Tegenover mijn zoontje ga ik ook altijd eerlijk zijn. Als hij nog heel jong is, zou ik hem vertellen dat zijn papa ver weg woont, in een ander land. En als hij dan oud genoeg is, leg ik uit hoe het zit en dat zijn papa een Deen is. Van mij mag hij dat gerust weten. Als hij later op zoek wil gaan naar zijn biologische vader, mag dat van mij zeker. In dat opzicht vind ik het niet erg dat dat in Denemarken is en niet bijvoorbeeld in Antwerpen. Misschien heeft hij ook helemaal geen behoefte om daarnaar op zoek te gaan, maar ik wil die optie wel openhouden. Anders heeft hij nooit de kans om iets te weten te komen over zijn papa of zijn roots.”