favorieten
Miskraam

“Je wenst het traject dat ik doormaakte niemand toe”


Geschreven op 12/08/2022 door La Rédaction,
Gewijzigd op 12/08/2022

Siel (27) is na een strijd van 5 jaar eindelijk zwanger van haar eerste kindje. Haar fertiliteitstraject was er een met vele ups en downs en verlies. “Ik herkende mezelf niet meer door de hormonen.”

Profiteer van voordelen tot 600€, praktische en onmisbare tips
talrijke stalen, gratis dozen

“Ik heb altijd al een sterke kinderwens gehad”, zegt Siel. “Als ze mij vroegen wat ik later wou worden, was het antwoord altijd kleuterjuf en mama. Ik wou ook graag een jonge mama zijn en ben al op mijn 21ste getrouwd met mijn vorige partner. Mijn mama had ook een fertiliteitstraject ondergaan om zwanger te raken van mij en mijn tweelingbroer, dus het moeilijk zwanger raken zit wel in onze familie. Daarom wou ik niet wachten tot mijn 27ste om eraan te beginnen want ergens wist ik dat het met mijn achtergrond niet vanzelf zou gaan.”

“Toen ik 10 of 11 jaar was, kreeg ik voor de eerste keer mijn menstruaties en al vanaf dan wist ik dat er iets niet juist zat. Ik had mijn menstruaties meer niet dan wel en als ze dan kwamen, was het heel pijnlijk en extreem hard. Zo heb ik ze 1 of 2 keer gehad en dan kwamen ze bijna anderhalf jaar niet meer. Toen was dat allemaal geen probleem en maakte ik me daar geen zorgen over.”

De natuurlijke manier

“Toen ik wou stoppen met anticonceptie, gingen we naar de gynaecoloog. Ik had een zeer onregelmatige cyclus dus het zou niet evident zijn, maar de gynaecoloog raadde toch aan om het eerst een jaar op de natuurlijke manier te proberen. We hebben zo’n 6 keer geprobeerd, maar omdat ik niet elke maand een cyclus heb, duurde dat een jaar. Er was toen nog geen druk en geen tikkende biologische klok, maar na die pogingen zijn we ovulatietesten gaan halen om te kijken wanneer ik een eisprong had en dus meer kans had om zwanger te worden. Daaruit bleek al heel snel dat mijn eisprong onvindbaar was. Dan hebben ze onderzoek gedaan naar mijn eierstokken en baarmoeder en het sperma van mijn vriend. Ik had teveel eitjes, waardoor er weinig plaats was om ze te laten groeien tot follikels en een kans te geven op bevruchting.”

“We zijn dan gestart met hormoonpilletjes aan de laagste dosis, een half pilletje per dag en dat 3 dagen na elkaar. Op dag 12 keken we dan of er follikels groeiden, wat meestal niet het geval was. Dan werd mijn cyclus afgebroken met andere hormonen en moesten mijn menstruaties doorkomen om nadien opnieuw te beginnen met een hogere dosis hormonen. Maar mijn cyclus duurde altijd veel langer dan normaal.”

Stress en druk

“Elke mislukte poging is een enorme teleurstelling, zeker als je al een jaar bezig bent en nooit zelfs een poging hebt kunnen ondernemen om zwanger te worden. Als mijn eitjes groot genoeg waren, moest ik een hormoonspuit zetten om mijn eisprong te krijgen. Op heel dat traject heb ik die spuit maar 1 keer kunnen zetten, terwijl we toen al 2 à 3 jaar bezig waren met die hormonen. Dat is heel erg frustrerend. We konden uiteindelijk onze eerste poging ondernemen om zwanger te worden, maar we wisten al meteen dat het niet zou lukken. De stress en de druk waren enorm en tijdens de seks wisten we al dat het zo niet zou gaan.”

“Ik ben een positief ingesteld iemand, maar ik heb toch veel geweend. Je vraagt je af waarom het bij jou maar niet wil lukken en gaat jezelf in vraag stellen. Ondertussen word je ouder en raken mensen in je omgeving wel zwanger. Ondanks dat je iedereen dat geluk gunt, komt dat toch elke keer hard binnen. Ik wou ook niet die persoon zijn waartegen ze niet durven zeggen dat ze zwanger zijn. Zelf ben ik altijd heel open geweest over ons traject omdat ik het nodig had om erover te kunnen vertellen. Je wenst het traject dat ik doormaakte echt niemand toe. Ik stond ook nog voor de kleuterklas en zorgde met hart en ziel voor andere kindjes, zag mama’s met zwangere buiken of ouders die voor de vierde keer zwanger zijn. Dat is heel confronterend. Ik heb gelukkig heel veel steun gehad van mijn omgeving, van mijn mama, familie, collega’s en vrienden.”

Een nieuwe relatie

“Het hele traject woog ook op onze relatie en we zijn uiteindelijk uit elkaar gegaan. Het fertiliteitstraject was de druppel. We hadden samen beslist dat we kinderen wilden, maar hij vond dat ik er te hard in opging, dat het te belangrijk was geworden. Hij wou ook op jonge leeftijd nog niet zoveel stappen ondernemen, maar ik had altijd al het gevoel dat het niet vanzelf zou gaan. Dat maakte dat er veel onbegrip was. Later begon ik een relatie met Kristof die al 2 kinderen heeft uit een vorig huwelijk en ook een stuk ouder is. Hij zag het zitten om nog voor een kind te gaan. Dat was wel belangrijk voor mij, anders zou het tussen ons niet werken. Al waren we nog maar net samen, ik ben niet meer gestart met anticonceptie en na een halfjaar nam ik de draad van de hormonenkuur weer op.”

Terug naar af

“Twee jaar geleden, vlak voor de eerste lockdown waren we nog altijd op zoek naar de juiste dosis hormonen. De gynaecoloog wou graag een kijkoperatie uitvoeren in mijn eileiders. Daarna zouden we starten met de hoogste dosis hormonen. De operatie was goed verlopen, de kansen lagen goed en een week later zouden we starten met de hormonen. Maar toen kwam corona en gingen de ziekenhuizen dicht. Ik mocht 6 maanden niet meer naar het ziekenhuis en ook geen hormonen meer nemen omdat er geen opvolging was. Dus alles lag stil en ook mijn lichaam viel weer stil. Na 6 maanden was ik terug bij af.”

“Toen heb ik echt een knak gehad. Ik had het er mentaal erg moeilijk mee. Elke avond zag ik ook dat litteken van de kijkoperatie als een herinnering dat het weer niet gelukt was. We hadden veel hoop en dan kwam de zoveelste tegenslag. Ik heb me lang afgevraagd of ik al zwanger zou geweest zijn als corona er niet was geweest. Dat heeft me veel pijn gedaan. In die periode heb ik me echt op mijn werk gesmeten om al de rest een beetje te verdringen.”

Negatieve zwangerschapstest

“Na de lockdown kwam ivf ter sprake, maar de gynaecoloog wou het eerst nog eens proberen met hormonen omdat het probleem bij de eitjes en de eisprong zat. We begonnen dus opnieuw met de hormonen en bij de tweede poging schoot mijn lichaam ineens in gang en was er een follikel die klaar was om bevrucht te worden. We hadden afgesproken dat we het niet meer spontaan gingen doen, maar kozen voor inseminatie. Maar toen ik 2 weken later een zwangerschaptest deed, was die negatief. Dat was opnieuw een zware teleurstelling, ook omdat ik allerlei veranderingen voelde in mijn lichaam. Na een bloedtest in het ziekenhuis bleek dat er wel HCG of het zwangerschapshormoon te zien was, maar in een veel te lage dosis.”

“Wat volgde was een periode van elke 2 dagen een bloedtest en heel veel onzekerheid. Het HCG in mijn bloed steeg wel, maar niet zoals het hoorde. Toch had ik een sprankeltje hoop, maar die onzekerheid was heel moeilijk. Het kon om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap gaan, waarbij het eitje op de verkeerde plaats groeit, bijvoorbeeld in de eileider. We namen voor de zekerheid een echo, maar daarop was niets te zien. Een paar dagen later kreeg ik ineens hevige bloedingen die maar niet ophielden. Zowel mentaal als fysiek zat ik er toen helemaal door. De avond voor een controleafspraak kreeg ik enorm veel pijn. Ik heb dan een hele nacht afgezien tot ik ’s ochtends naar mijn gynaecoloog kon. Zij maakte opnieuw een echo en ik had dus inderdaad een buitenbaarmoederlijke zwangerschap.”

Chemospuit

“Op dat moment had ik de keuze tussen een operatie waarbij mijn eileider werd weggenomen of een chemospuit die de zwangerschap afbreekt. Het nadeel van zo’n spuit is dat je met die chemo in je lichaam minstens 3 maanden geen nieuwe pogingen mag ondernemen. Maar een eileider kwijtspelen vond ik zeker geen optie. Van die spuit ben ik enorm ziek geweest. Tijdens die 3 maanden wachttijd moest ik mentaal eventjes uit die gevangenis van dat traject. Ik herkende mezelf niet meer door die hormonen en wou me weer even op mijn werk concentreren. Ik dacht dat het deugd zou doen, maar het was lastiger dan ik gehoopt had.”

Uitkijken naar de baby

“Toen we weer begonnen met de hormonen, maakte mijn lichaam snel een goeie follikel aan, maar ondertussen was ik nuchterder geworden en durfde ik niet te hopen. We zijn dan opnieuw voor inseminatie gegaan en twee weken later had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. En momenteel gaat het nog altijd goed. We zijn allebei heel blij en opgelucht dat alles positief is. Ook de kinderen van Kristof uit zijn vorige relatie zijn enorm in hun nopjes en kijken uit naar de baby.”

“Mijn plan B was om kinderloos te blijven, maar dan zou ik de focus volledig op mijn carrière leggen. Dan had ik het niet aangekund om dag in dag uit voor andere kinderen te zorgen en zou ik opnieuw gaan studeren. Adoptie was voor mij ook geen optie. Als ik het kind niet zelf draag, is er voor mij geen verschil met de huidige kinderen van Kristof. Zij zijn enorm belangrijk voor mij en ik beschouw hen een beetje als “mijn” kinderen, maar ik ben niet hun mama. Het is voor mij enorm belangrijk om een kindje te hebben dat ik zelf gedragen heb.”