Twee jaar, de leeftijd van de “nee-fase”

Dagelijkse driftbuien

“De eerste vier maanden na de geboorte van ons tweede zoontje waren een echte rollercoaster. Onze oudste was toen net twee en begreep er niets van. Hij was vaak boos. Niet op zijn broertje, maar op ons,” vertelt Evy. “Hij zei de hele tijd ‘nee’ en wilde niets meer doen. Als we hem tegenwerkten, leidde dat tot gigantische woede-uitbarstingen. Schoppen, slaan, schreeuwen … Hij was vaak volledig buiten zichzelf. En dat meerdere keren per dag.”

“In eerste instantie probeerden we met hem te praten. Dat werkte niet. Daarna probeerden we de ‘time-out’-methode, waarbij we hem tijdens een crisis even in de gang zetten. Ook dat werkte niet – niet voor hem, noch voor ons. Hij kalmeerde niet en wij voelden ons er afstandelijk door. Soms probeerden we net het tegenovergestelde, namelijk hem tijdens zijn woedeaanvallen heel stevig vasthouden. Maar ook dat hielp niet. Het enige dat we konden doen, was hem tijd en ruimte geven om zelf over zijn boosheid heen te komen.”

Geweldloze communicatie

“We hebben veel gelezen over geweldloze communicatie. Dat is een methodiek waarbij je vertrekt vanuit de behoeften van je kind. Sommige kinderen maken moeilijke fases door. Ze willen tegelijk zelfstandig zijn én zich veilig voelen. Die botsende gevoelens zorgen vaak voor afwijzend gedrag tegenover de ouder van wie ze zich willen losmaken. En dat was exact wat er bij ons gebeurde. Op een gegeven moment besloten we om gewoon in dezelfde kamer te blijven tijdens zijn woedeaanval en duidelijk te maken dat hij bij ons terechtkon zodra hij weer rustig was. Dat werkte verrassend goed. Het mooie is dat deze aanpak de band met je kind niet schaadt. Je blijft beschikbaar, zodat je kind zich niet alleen voelt.”

“Wat hielp om zelf kalm te blijven in deze situaties? Diep in- en uitademen, en mezelf eraan herinneren dat bijna elk kind van twee door een gelijkaardige fase gaat. In het begin was ik vaak boos, uit onzekerheid en vermoeidheid. Een kind dat veertig minuten lang een driftbui heeft, dat is echt uitputtend.” “Vaak had hij vlak na zo’n uitbarsting vooral nood aan liefde. Op dat moment zag je dat hij spijt had. Ook al was hij een halfuur later opnieuw boos. Dat is normaal op die leeftijd, maar sommige kinderen lijken er meer last van te hebben dan andere.”

Samen sta je sterker

“Als koppel hebben we er veel over gepraat – met elkaar, maar ook met vrienden. We kregen veel tips en iedereen probeerde ons gerust te stellen. Dat is ook mijn belangrijkste advies aan andere ouders: praat erover. Praten hielp mij om me geen slechte mama te voelen. Ook al was het een moeilijke periode, we hebben onze zoon beter leren kennen. We hebben hem ook geleerd om woorden te geven aan zijn gevoelens, en nu hij drie is, lukt dat al heel goed.”