Loslaten, over drie maand ouderschap [getuigenis]

"Soms ben ik zeker dat als je het woord controlefreak zou opzoeken in het woordenboek dat er dan mijn naam zou naast staan. ‘Chill’ zijn? Staat niet echt in mijn woordenboek.

Hoe vermoeiend dat voor anderen ook mag lijken, na 30 jaar heb ik er alvast mee leren leven. Maar de controlefreak in mij kreeg dit jaar haar grootste uitdaging voorgeschoteld: mama worden. En dat het een uitdaging van formaat zou worden had zelfs de grootste controlefreak niet kunnen voorzien.

Na een geplande inleiding (heerlijk voor een planner zoals ik) en een prachtige bevalling namen we vier dagen na haar geboorte onze dochter Helena mee naar huis. Van de baby die in het ziekenhuis steeds goed sliep en de rust zelve was, was al snel geen sprake meer. Plots leek het alsof we geblinddoekt aan 200 km per uur op de autostrade reden terwijl er de hele tijd een alarm afgaat. Waarom dat alarm afgaat? Geen idee!

Vastbesloten om het zo goed mogelijk aan te pakken gingen we dus aan de slag! Blinddoeken af! Gesteund door ouderschapsboeken en hulplijnen met jarenlange ervaring en natuurlijk ook door het internet trokken we ten strijde. Want wij zouden dat prille ouderschap wel bedwingen! Dus verdiepten we ons in ‘babytaal’ en discussieerden we zeker tien minuten of we eerder een ‘neh’ of ‘weh’ konden identificeren in het gehuil. Toen de kamer zich na een tijdje met een wel heel indringende geur begon te vullen was de discussie echter meteen over. Allebei fout. We stelden schema’s op en stelden voor de zekerheid wekkers in op onze telefoons. Want stel je voor dat we door zouden slapen en zo een voeding zouden missen! Een wekker hadden we niet nodig want snel ontdekten we dat zelfs de diepste slaper niet opgewassen is tegen het geluid dat onze dochter produceert als ze honger heeft. Ik plande schattige outfits voor zowel haar als mezelf en zag mezelf in gedachten al flaneren met de kinderwagen door de stad. De reflux van onze dochter dacht daar net iets anders over en ik flaneerde vooral dagelijks een aantal keer van de wasmand naar mijn wasmachine.

De pijnlijkste les in loslaten kwam echter toen ik na 14 dagen het eerste outfitje van onze dochter nog eens klaarlegde maar er haar vervolgens helemaal niet meer in kreeg. Het was toen dat ik me realiseerde dat zelfs na al die slapeloze nachten waarin minuten uren leken er toch wel degelijk al twee weken voorbij waren gevlogen. Dus vulde ik een grote doos met de eerste outfits voor op zolder. En samen met die doos stak ik ook meteen een deeltje van mijn (onrealistische) verwachtingen weg.

De voorbije drie maanden leerde ik dat er voor alles een tijd en plaats is. En dat je daar vooral zelf niet veel over te beslissen hebt. En hoewel ik nog nooit zo vaak iemand letterlijk heb vastgehouden als tijdens deze drie maanden besefte ik dat ouderschap vooral loslaten is. Maar nog niet tegen mijn innerlijke controlefreak vertellen. Die heeft voorlopig al genoeg te verduren gehad.."