“We hebben geen afscheid van hem mogen nemen”

“Koen en ik zijn ondertussen 21 jaar samen en we wisten al heel snel dat we voor kinderen zouden gaan”, begint Kathleen haar verhaal. “Op een gegeven moment ben ik dus met de pil gestopt en zouden we de natuur haar werk laten doen. Maar na anderhalf jaar gebeurde er nog niks en intussen raakten vrienden en familie wel zwanger. We zijn dan naar de gynaecoloog geweest en hebben zowel Koen als mezelf binnenstebuiten gekeerd. Maar de dokters vonden niets. We zijn overgeschakeld naar inseminatie, maar ook daarmee lukte geen enkele poging. Een keer had ik een zwangerschap van 11 weken, maar uiteindelijk volgde een zwangerschapsverlies. Het eerste van een hele reeks, ook nadat we overschakelden op ivf.”

“We hadden dat tegen niemand gezegd dat we zoveel moeite hadden om zwanger te raken. We hebben dat verzwegen tot we aan de 3e poging met ivf bezig waren. Toen kon ik het niet meer verbergen. Ik werkte als kleuterleidster en moest constant naar het ziekenhuis of stopte onderweg naar school aan de kant van de weg om een hormoonspuit te zetten. Ik leek wel een junkie en moest het uiteindelijk wel zeggen want ik was te vaak afwezig van het werk. Maar het legt wel een extra druk op je als de buitenwereld het weet. Ik vind wel dat wij daar als koppel verbazingwekkend goed mee omgegaan zijn. Koen en ik zijn elkaar altijd blijven vinden in dat traject. Hij zei ook dat ik altijd mocht aangeven hoe ver ik wou gaan of hoe vaak ik zo’n poging wou ondernemen, want hij moest enkel zijn staal afgeven maar voor mij komt er een hele hormonale en fysieke rompslomp bij kijken.”

“Je ziet ondertussen ook mensen in je omgeving kindjes krijgen. Ik herinner me nog het moment dat mijn schoonbroer en –zus aankondigden dat ze zwanger waren. Hun zoontje is 5 maanden ouder dan Lou en dat voelde wel lastig aan. Zij hadden al een dochtertje en wij hadden gehoopt het eerste jongetje in de familie te brengen, maar het mocht niet zijn. Een paar maanden later mochten we dan toch aankondigen dat we een kindje verwachten.”

“Toen bleek dat ik zwanger was, durfde ik het eerst bijna niet geloven. Dat was een spannende periode, ook omdat we al een paar zwangerschapsverliezen gehad hadden. We waren geen seconde meer gerust. Het minste dat je voelt, of niet meer voelt, maakte ik me zorgen. Ik stond toen nog in het onderwijs en was in december nog hard onderuit gegaan op een speeltuig. Vanaf januari mocht ik dan thuis blijven omdat het met andere kindjes toch steeds een risico is. Tijdens mijn zwangerschap ben ik ook heel ziek geweest, maar dat vond ik eigenlijk niet zo erg want dan wist ik dat ik nog steeds zwanger was.”

“De bevalling van Lou liep ook niet van een leien dakje. Het werd een spoedkeizersnede omdat ik geen ontsluiting had en alles veel te lang duurde. Daarna raakte de verdoving niet snel genoeg uitgewerkt en hebben ze me terug aan de machines moeten koppelen omdat ze bezorgd waren. Maar zodra ik op de kamer was met Lou was het zalig. Zo’n klein, lief kereltje met prachtige blauwe kijkers. Het voelde eindelijk echt.”

“In die periode heb ik alle mogelijke verlofstelsels genomen die ik kon nemen, zodat ik altijd thuis kon zijn bij Lou. Achteraf gezien ben ik nog extra dankbaar voor die periode en de mooie tijd die we samen gehad hebben. Lou was een heel vrolijk kereltje, een echt lachebekje. Er zijn weinig foto’s waar hij niet vrolijk op staat. Zelfs toen hij de windpokken had, bleef hij maar lachen.”

“Toen Lou 11 maanden oud was, had hij een verkoudheid en voelde hij zich echt niet goed. Ik wist dat hij beter zou slapen in de auto en moest nog iets gaan leveren in Nijlen dus vertrok ik met hem op de achterbank. Op de terugweg, op 5 kilometer van ons huis, is er een vrachtwagen op ons ingereden. Lou was op slag dood. Ik was de hele tijd bij bewustzijn gebleven en heb alles in slow motion beleefd. Ik weet nog dat ik omkeek naar de achterbank en de auto rondom ons was weg, daar bleef niets meer van over. Ik zag meteen dat het niet goed was en dat hij er eigenlijk al niet meer was. Puur op adrenaline ben ik mijn telefoon gaan zoeken tussen de stukken die verspeid lagen over de straat en heb de ambulance gebeld. Er kwamen omstaanders helpen, maar vanaf dan was alles een zwart gat.”

“Datgene waar je zolang naar gesnakt hebt en al die jaren naar hebt uitgekeken, wordt op een fractie van een seconde van je ontnomen. Dat is nog elke dag moeilijk. Maar Koen zei in het ziekenhuis dat ik er niets aan kon doen en we gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. Dat was het mooiste wat hij toen tegen me kon zeggen. Ik heb mezelf op eigen risico laten ontslaan uit het ziekenhuis omdat ik samen met Koen zijn afscheid zo persoonlijk mogelijk wou maken. De doos medicatie heb ik gewoon in de kast gezet en niet meer naar gekeken, ik was twee weken lang puur in overlevingsmodus.”

“We hebben geen afscheid van hem mogen nemen en het laatste beeld dat ik van hem heb, is echt niet oke. Daar heb ik het heel moeilijk mee gehad, dat we niet nog even zijn hand mochten vasthouden of zoiets. Je moet hem nog kunnen voelen, je moet nog afscheid kunnen nemen. Daarom vond ik het belangrijk dat zijn afscheid heel persoonlijk was. Ik vind koffietafel een vreselijk woord, maar tijdens Lou zijn koestertafel hebben we alles gegeten wat hij graag at. Op 11 maanden is dat natuurlijk nog niet veel, dus dat waren dan ijsjes, frikandellen, meloenen, aardbeien en een beetje vanalles door elkaar. Heel veel mensen zijn komen zeggen hoe mooi zijn afscheid was.”

“Maar nadien kom je thuis in een zwart gat. Alles herinnert je aan hem en je wilt niets wegdoen, maar je kunt het ook niet zien. Het was toen ook het begin van de grote vakantie en ik stond in het onderwijs, dus ik had veel tijd om uit te zoeken wat ik ging doen. Je probeert om elke dag op te staan en de dag door te raken. We hebben wel veel respect gehad voor elkaars manier van rouwen. Ik ben een heel open boek en flap mijn gedacht eruit, ook als er bijvoorbeeld bezoek kwam waar ik geen zin in had. Terwijl Koen heel gesloten is en soms momenten voor zichzelf nodig had. We zaten elk op een eilandje van verdriet, maar hebben altijd de brug tussen de twee behouden. Dat heeft ervoor gezorgd dat we elkaar nog altijd even graag zien, of misschien zelfs nog liever dan ervoor.”

“In september wou Koen graag weer gaan werken omdat hij uitkeek naar die routine en structuur. Maar ik zag het echt niet zitten om terug te keren naar het onderwijs. Ik ben het schooljaar gestart, maar midden oktober schreef de dokter mij weer een maand thuis. Het was heel moeilijk om voor andere kindjes te zorgen als je je eigen kind niet meer kan knuffelen. Op dat moment heb ik beslist me te gaan omscholen en ben ik opleidingen gaan volgen tot rouw- en verliescoach en traumatherapeut. Ik wist dat ik voor andere mensen een steun kon zijn omdat ik zelf ervaring had met vruchtbaarheidsbehandelingen, zwangerschapsverliezen en het verlies van een kind. Een jaar nadat Lou gestorven is, op zijn verjaardag, hebben we dan Lou’k Up opgericht.”

“Dat doe ik tot op vandaag met heel mijn hart, al is het wel heel intens. Deze zomervakantie waren er ook weer 4 kindjes die overleden zijn, eentje zelfs op dezelfde dag als Lou. Als je dan ziet hoe je een afscheid kan regelen zoals de ouders dat in gedachten hadden terwijl ze daar zelf de energie niet voor hebben, dat is het mooiste wat je voor iemand kan doen op het moeilijkste moment uit hun leven. Dat ik hetzelfde meegemaakt heb, geeft me ook recht van spreken. Ik weet wat zij voelen en zeg hen ook dat alles wat ze voelen gerechtvaardigd is. Lou’k Up was voor ons de enige optie om vooruit te gaan en ik wil anderen daarin ondersteunen om toch voorzichtig vooruit te gaan ondanks erge dingen die je meemaakt in het leven.”

“Het gemis was zo groot dat ik toch die mallemolen van ivf weer wou opstarten. Er volgend opnieuw een aantal pogingen en zwangerschapsverliezen, we hebben er een hele hoop gehad in totaal. Maar uiteindelijk raakte ik opnieuw zwanger. Tijdens die zwangerschap was er nog meer spanning en ongerustheid. Dot is er gekomen na een geplande keizersnede die ook weer niet van een leien dakje verliep. Dot is echt de vrouwelijke versie van Lou, met haar blond haar en grote blauwe kijkers.”

“Ze weet dat ze een broer heeft die in de hemel is bij haar opa en ze gaat daar eigenlijk heel goed mee om. Wij praten daar ook heel open over, vertellen aan de hand van foto’s over haar broer zodat ze hem leert kennen en schreven ook een kinderboek om het verhaal te vertellen. Wij zijn een gezin van vier. Tijdens het eerste jaar vergeleken we Dot vaak met Lou, maar ondertussen valt die vergelijking weg. We vragen  ons vaak af hoe Lou nu zou geweest zijn en of ze nog op elkaar zouden lijken. Ik ben heel erg dankbaar dat het ons uiteindelijk gelukt is om 2 prachtige zonnetjes te krijgen, want het is niet iedereen gegeven.”