Interview : « Als je twijfelt over je kinderwens, moet je jezelf heel wat vragen stellen »
Geschreven op 01/02/2023 door Family Service, Gewijzigd op 21/05/2024
Patricia (39) is moeder van twee zoontjes van 6 en 3 maanden. Ze heeft heel lang getwijfeld of ze wel of niet kinderen wou en schreef daar het boek ‘De Twijfelmoeder’ over. “Heel wat mensen zeggen me nu dat mijn twijfels nergens voor nodig waren, en dan voel ik me verkeerd begrepen.”
“Voor mijn man was het altijd heel duidelijk dat hij kinderen wou. Voor ik met hem samen was, had ik daar nog niet over nagedacht en het onderwerp was ook nooit echt ter sprake gekomen. Tot je omgeving plots aan kinderen begint en je bij een kraambezoek een baby in handen krijgt. Als vrouw krijg je al snel de vraag of jij de baby wil vasthouden of een flesje geven. Ik heb vriendinnen die altijd als eerste in de rij staan om dat te doen en meteen een baby zouden willen, maar dat had ik dus niet. Zelfs nu, met twee eigen kinderen, sta ik niet te springen om de baby van iemand anders op schoot te nemen.”
“Als je eenmaal in een stabiele relatie zit, komt die kinderwens uiteindelijk wel ter sprake. We stonden op het punt om te trouwen en ik merkte dat mijn man klaar was voor kinderen. Hij wou graag jong vader worden, maar ondertussen waren we toch al bijna 30. We hadden er discussies over en er zijn ook tranen gevloeid en harde woorden gevallen. Ik heb mezelf toen een deadline gegeven om de knoop door te hakken, anders zou het niet eerlijk zijn tegenover hem. Voor mijn 33ste wou ik beslissen, zodat hij eventueel nog een andere partner kon vinden om zijn kinderwens mee te vervullen. Als je dromen zo ver uiteenliggen, kan je nog zoveel van elkaar houden, uiteindelijk ga je het elkaar misschien toch verwijten. Ook dat verhaal kwam ik tegen door met andere vrouwen te praten. Iemand bergde haar kinderwens voor hem op, maar dat deed haar verdriet. Uiteindelijk eindigde de relatie als ze al bijna 40 was en lukte het met haar nieuwe partner niet meer om zwanger te worden. Soms hoor ik vrouwen vertellen dat ze aan kinderen beginnen omdat hun man dat wil. Maar wat als die later bij je weggaat? Of ziek valt en jij blijft alleen achter?”
Maatschappelijke druk
“Tijdens dat twijfelen, voelde ik me best eenzaam, omdat het lijkt alsof elke vrouw kinderen wil. De maatschappij is daar ook erg op gericht en dat zorgt voor een enorme druk. Zodra je een groter huis koopt of een grotere wagen neemt, krijg je de vraag of dat voor de toekomstige kinderen is. Het zorgde ervoor dat ik me anders voelde. Alsof ik geen ‘gewone’ vrouw was. Daaruit is in 2013 dan de inspiratie voor mijn blog www.twijfelmoeder.nl en daaropvolgend het boek ‘De Twijfelmoeder’ gekomen. Dankzij mijn blog boek kwam ik in gesprek met allerlei vrouwen, én mannen, en hoorde ik meer dan enkel ‘kinderen zijn het leukste dat er is’.”
“Bij mannen leeft dit thema toch veel minder, misschien ook omdat er bij hen geen ‘houdbaarheidsdatum’ op staat. Vrouwen ervaren veel meer die druk en dat gevoel van te laat zijn. Mijn man vindt ook dat mannen hier minder over praten, maar dat maakt het juist extra pijnlijk als een man ermee worstelt. Voor een vrouw bestaat de mogelijkheid om bewust alleenstaande ouder te worden, voor mannen niet.”
Eerlijke verhalen
“Vrouwen zeiden me ook vaak dat het ouderschap het mooiste ter wereld is, maar ze vertellen er dan niets bij over de negatieve kanten en dat het toch best zwaar kan zijn. Onze baby huilt veel en hard, dat is super intens. Nu horen we steeds meer verhalen van andere ouders die in dezelfde situatie zaten. Waarom kunnen we niet eerlijk zeggen dat het ouderschap ook pittig is en dat je soms echt met de handen in het haar zit? Daar hebben we veel meer aan om een realistisch beeld te kunnen vormen. Gooi al die oordelen over elkaar overboord en praat eerlijk met elkaar over hoe het is. Hetzelfde met bevallen. Je hoort ofwel de extreme verhalen, ofwel verhalen waarin de bevalling zo vlot ging. Maar daar zit nog heel veel tussen. Ik had bijvoorbeeld nog nooit iemand gehoord die ingeleid was en had dus geen idee wat dat was toen ik de keuze moest maken of ik dat wou.”
“Na lang wikken en wegen besloten we – inmiddels zes jaar geleden - toch voor een kindje te gaan. Maar zelfs dan heb ik nooit op een roze wolk gezeten. De verloskundige vroeg me of het wel gewenst was, omdat ik niet volgens het boekje reageerde. Ik ben altijd heel nuchter gebleven tijdens die zwangerschap, het was geen donderwolk, maar ook geen roze wolk. Je moet daarin groeien en het is normaal om onzeker te zijn. Heel wat mensen zeggen me nu dat mijn twijfels nergens voor nodig waren, en dan voel ik me verkeerd begrepen. Die twijfels hebben me juist geholpen om een heel bewuste keuze te maken en ook openlijk te communiceren over de uitdagingen van het ouderschap.”
Een ui pellen
“Als je twijfelt over je kinderwens, moet je jezelf heel wat vragen stellen. Een beetje zoals de schil van een ui pellen. Wil je carrière maken? Wil je de wereld zien? Wil je vooral kinderen omdat je partner of ouders dat willen? Hoe zien jullie de taakverdeling in jullie huishouden? Als een vrouw blijft werken en haar man zorgt voor de kinderen, of je kind gaat 5 dagen per week naar de opvang, dan hoor je nog heel vaak de reactie ‘daar ben je toch geen moeder voor geworden’.”
“Mijn boek is vooral een houvast voor wie zich alleen voelt in deze situatie. Je krijgt een stukje geschiedenis mee over gezinsplanning, maar je leert vooral onderzoeken waar de twijfel bij jou precies schuilt. We halen allerlei verschillende redenen aan om te twijfelen en vullen aan met verhalen van mensen die er wel of niet voor gegaan zijn. Het is niet zo dat je meteen een keuze gaat kunnen maken na het lezen, maar je weet wel waarmee je aan de slag moet.”
Toevoegen aan mijn lijst
favorieten
